Door: Willemijn
In Ma beschrijft Hugo Borst het leven van zijn dementerende moeder. Tot op hoge leeftijd woont ze – met veel hulp van mantelzorgers en de thuiszorg – in haar eigen huis. Haar fort, de plek waar ze zo ontzettend dol op is. Maar op een gegeven moment gaat het niet meer, er wordt gekeken naar een plek in een verzorgingstehuis voor ma.
De eerste weken is ma er diep ongelukkig. ‘Zijn we te vroeg geweest?’ ‘Beseft ma zich nog te veel van wat er zich afspeelt?’ Vragen die Hugo en zijn broer Laurens onzeker maken. Na enige tijd begint ma te wennen en noemt ze het verzorgingstehuis zelfs een fijne plek. Soms, heel soms, lijkt het alsof ze een helder moment heeft. Dan zegt ze iets over haar overleden man, of lijkt het alsof ze heel goed begrijpt wat haar zonen vertellen over haar kleinkinderen.
Tussendoor vertelt Borst over zijn jeugd waaruit blijkt dat hij erg liefdevol is opgevoed. Streng, maar rechtvaardig. Het boek is met recht een eerbetoon aan ‘Ma’ te noemen.
Ma zit op bed. Ze kan er niet over uit. Ontzet zegt ze: ‘Mijn handen.’ Ze staart ernaar of ze niet van haar zijn. Dat doet ze vaak. ‘Zo oud,’ zegt ze. En: ‘Lelijk.’ De transparante huid verraadt meanderende aderen en breekbare botjes. Maar ik vind ze mooi, die handen. Omdat ze van mijn moeder zijn.
Wat vond ik van het boek?
Voor dat ik verder ga moet ik iets bekennen: ik hou van Hugo Borst. Niet dat dat een schande is natuurlijk, maar het zorgt er misschien wel voor dat ik niet met onbevooroordeelde blik zijn boek heb gelezen. Ik vond ‘Ma’ echt een ontzettend eerlijk en lief boek. Hoewel mijn grootouders geen Alzheimer hebben, zijn de situaties die Hugo met zijn moeder meemaakt soms toch herkenbaar. Mensen worden oud en daar komen helaas een hoop vervelende dingen bij kijken. Daarbij: de geur van een verzorgingstehuis vergeet je nooit meer. De schrijfstijl van Hugo is zoals we die van hem gewend zijn: snel, prikkelend en het leest heerlijk weg. Je hoort zijn stem haast in je hoofd wanneer je het boek leest. De liefde die Borst (en zijn mede-mantelzorgers) voor ‘Ma’ voelen is haast voelbaar in de bladzijden. Hoewel sommige van de stukjes eerder verschenen in AD Magazine, is het geen herhaling van wat daar al verteld is. Want, zo wordt verteld in het nawoord, de meeste stukjes zijn sterk herschreven en daarbij zijn er ook nog een twintigtal nieuwe hoofdstukken bijgescheven. Het boek is zeker ook een aanrader voor diegene die zelf in een soortgelijke situatie zitten.
Nieuwsgierig geworden? Koop het boek voor €17,50 of het ebook voor €4,49 op bol.com